Ze gaf alles

…. aan iedereen.

Ze kwam niet voor het eerst bij mij.
We liepen dit pad al langer samen, sessie na sessie.
Elke keer liet ze iets meer van zichzelf zien.
Hier hoefde ze geen rol te spelen.
Hier mocht ze gewoon mens zijn.

Ze droeg veel.
Een man, drie jonge kinderen.
Altijd zorgend.
Voor hen, voor hem, voor iedereen.
Maar niet voor zichzelf.

Niet omdat de ander dat vroeg.
Maar omdat ze dat zo gewend was.

En dat begon haar op te breken.
Ze voelde hoe ze zichzelf kwijt was geraakt.
In de drukte, in de verwachtingen,
in het beeld dat ze neerzette.

In onze sessies mocht alles er zijn.
De hoge pieken van hoop,
het donkere dal van twijfel.
De lach die lucht bracht,
de tranen die het stille verdriet lieten stromen.
Soms hield ze zich vast aan wat ze kende.
Soms durfde ze los te laten
wat haar al die jaren gevangenhield.

Ik zag haar bewegen tussen uitersten.
Tot ze langzaam dichter bij het midden kwam.
Niet in het lawaai van extremen,
maar in de stilte waar haar eigen waarheid wachtte.

Het was niet zacht of eenvoudig.
Het was rauw, intens, pijnlijk.
Maar juist in dat schuren
ontstond de opening.

Vandaag zie ik een vrouw die opnieuw straalt.
Niet omdat ze zich groter voordoet,
maar omdat ze werkelijk aanwezig is.
Vrouwelijk. Kwetsbaar, op een manier die kracht geeft.
Sterk, en tegelijk zacht.

Haar ogen zijn helder, haar energie vrij.
Haar omgeving kijkt haar weer met verliefde ogen aan.
Ze wordt gezien
omdat ze zichzelf is gaan zien.

Er is ruimte gekomen.
Voor haar dromen.
Voor mogelijkheden
die ze vroeger niet durfde aan te raken.
Voor reizen. Voor nieuwe avonturen.

Samen.

Ze gaat de wereld in.
Met vertrouwen.
Met haar tribe.
Met zichzelf.

Want dit keer hoeft ze niet meer te overleven.
Dit keer kiest ze voor leven.

Ze gaat de wereld in.

Met vertrouwen.
Met haar tribe.
Met zichzelf