B(l)oeien

Qua leeftijd volwassen.
Een tussenjaar achter de rug.
De keuze voor een studie gemaakt.
Een bekende stad wacht op hem,
maar kent hij die stad echt,
of kent hij alleen zijn beeld ervan?

Hij zoekt iets nieuws.
Of zegt dat in elk geval.
Een studentenvereniging lijkt de logische stap.
Vrienden maken, erbij horen, sociaal ritme vinden.
Misschien is dit de plek
waar hij zichzelf steviger leert kennen.

Maar onder dat verlangen zit ook twijfel.
Een stem die fluistert: 
is dit echt wat ík wil,
of volg ik gewoon de stroom?

Hij geeft zich op, doet mee.
Geeft zich over aan weken die hem
fysiek en mentaal op de proef stellen.
Hij zoekt zijn plek, balanceert
tussen meedoen en afzetten.
Voelt de scherpe randen van
groepsdruk en hiërarchie.

En dan, bijna aan het einde van het traject,
kiest hij. Hij stapt op.
Niet omdat hij niet sterk genoeg is,
maar omdat hij doorheeft
dat dit pad niet het zijne is.
Geen vlucht, maar een bewuste beslissing: 
dit past niet bij mij.

De omgeving vraagt, wil een uitleg,
de vraag blijft hangen.
Hij kan zichzelf wel volgen.
Maar volgt de ander hem ook?
En… is dat eigenlijk belangrijk?

Wat ik zie, is een jongen die niet kiest
voor de makkelijke weg.
Die voelt waar het schuurt,
en daarop durft te handelen.
Die leert dat échte verbinding
niet zit in erbij horen om het erbij horen,
maar in trouw blijven aan jezelf
om van daaruit echt de verbinden. .

Die leert dat échte verbinding
niet zit in erbij horen om het erbij horen,

maar in trouw blijven aan jezelf
om van daaruit echt de verbinden.